Uczmy się od Malty

Treść

W Warszawie spotkali się wczoraj szefowie rządów Malty i Polski. Lawrenc Gonzi i Donald Tusk rozmawiali m.in. o rozwoju stosunków dwustronnych oraz sprawach dotyczących Unii Europejskiej, w tym koordynacji polityki gospodarczej państw członkowskich i pakcie Euro Plus. Głównym punktem tego spotkania było podpisanie dwóch porozumień pomiędzy krajami dotyczących unikania podwójnego opodatkowania oraz współpracy pomiędzy ministerstwami spraw zagranicznych Polski i Malty. Spotkanie to może jednak okazać się bardziej owocne dla polskiego premiera, niż wygląda to na pierwszy rzut oka. Maltańskie władze mogły bowiem przekazać Donaldowi Tuskowi wiele wskazówek, jak - będąc dużo mniejszym od Polski krajem - skutecznie budować do siebie szacunek na arenie międzynarodowej, a jednocześnie zachować wszystkie ważne dla swoich obywateli wartości.
To, co łączy Maltę i Polskę, to na pierwszy rzut oka przede wszystkim wiara katolicka. Zarówno nad Wisłą, jak i na tej wyspie na Morzu Śródziemnym ponad 90 proc. obywateli deklaruje się jako katolicy. Według najnowszych badań aż 98 proc. Maltańczyków jest właśnie tego wyznania. To jednak, co odróżnia władze w obu państwach, to fakt, iż za deklarowanym katolicyzmem maltańskich polityków idą także wynikające z takiego światopoglądu działania. Nie do pomyślenia wydaje się fakt, żeby którykolwiek z najwyższych dygnitarzy mówił publicznie, że jest katolikiem, i w tym samym zdaniu twierdził, iż popiera procedurę sztucznej reprodukcji, którą - jak wiadomo - Kościół katolicki zdecydowanie potępia jako dalece niemoralną. Nie do pomyślenia wydaje się także dla maltańskich polityków popieranie jakichkolwiek "kompromisów aborcyjnych", które dla wielu "katolickich" posłów w Polsce są najlepszym rozwiązaniem. Dzięki wytrwałym działaniom i pomimo licznych przeciwności oraz ataków ze strony środowisk liberalnych oraz elity europejskiej Malta na stałe wpisała do swojej konstytucji ochronę życia człowieka od poczęcia aż do naturalnej śmierci.
Kilka lat temu Malta wprowadziła zapisy bezwzględnie chroniące dzieci w prenatalnej fazie życia. Odrzucono wówczas argument, który dziś stawia także większość polskich polityków broniących "aborcyjnego kompromisu" w Polsce, o tym, że aborcja musi być dozwolona, jeśli zagraża ona życiu kobiety. Wprowadzając nowe prawo maltańskie, władze w pierwszym rzędzie podkreślały, że nie wolno nikomu narzucać takiej decyzji. Ponadto, jak zauważono, przypadki ciąży zagrażającej życiu kobiety zdarzają się raz na 50 tys., wobec czego przy liczącej ok. pół miliona osób populacji Malty ginekolodzy i położnicy mieliby do czynienia z takim przypadkiem raz na 12 lat. Jak mówi szef Maltańskiej Akademii Położników i Ginekologów Donald Felice, przez ponad 40 lat swojej praktyki lekarskiej nie spotkał się z przypadkiem, że aby uratować życie kobiety, należało ją poddać aborcji. Lekarzy zachęcających do zabicia poczętego dziecka i przeprowadzających te brutalne procedury czekają na Malcie dotkliwe kary, z pozbawieniem wolności do lat czterech włącznie.
W dyskusjach na temat poszanowania życia i w porównywaniu modeli maltańskiego i polskiego bardzo często pojawia się argument, że Malta jako mało znaczący kraj może pozwolić sobie na tego typu "fanaberie" i nie poddawać się unijnemu dyktatowi. Stwierdza się wówczas, iż Polska musi dostosowywać się do "europejskich standardów", aby "wyjść na wiarygodnego partnera". Dlatego też nasze państwo, zgodnie z zaleceniami unijnych trybunałów, musi wypłacić gigantyczne odszkodowanie kobiecie za to, że nie zabiła własnej córki. Oponowanie wobec absurdów proaborcyjnych przepisów nie musi jednak wcale czynić z kraju mniej wiarygodnego przedstawiciela na arenie międzynarodowej. Najlepszym tego przykładem jest właśnie Malta. To, że w tym kraju obowiązują przepisy tak jednoznacznie broniące życia poczętego, szanuje nawet... prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama. Ten najbardziej pro-choice szef Białego Domu w historii USA mianował swoim ambasadorem na Malcie katolika profesora Douglasa Kmiecia. Ten ostatni był wprawdzie wielokrotnie atakowany przez środowiska pro-life za popieranie prezydenta o takich poglądach, lecz - jak sam mówi - jest zdecydowanym obrońcą życia, a swoje poglądy zachował jeszcze z czasów pracy na Uniwersytecie Katolickim Notre Dame oraz w administracji Ronalda Reagana.
Łukasz Sianożęcki
Nasz Dziennik 2011-04-07

Autor: jc